Bange uren

We hebben zware uren gehad. Maandagochtend kwam Lenna ons wakker maken omdat ze zich niet lekker voelde. Ze had wat koorts, keelpijn en buikpijn. Omdat Yara na een uurtje hetzelfde kreeg, dachten we aan een bacterie ofzo. In de loop van de ochtend werden ze allebei zó ziek! Hun temperatuur liep op tot boven de 40. We wilden geen risico’s nemen en zijn naar een dokter gegaan. Daar werd bloed afgenomen. Na 10 minuten hadden we al de uitslag: allebei malaria ++ (++ werd ons uitgelegd als: too much malaria in the body) Ik geloofde het in eerste instantie niet; we hadden immers àlle voorzorgsmaatregelen genomen. Insmeren, onder de klamboe slapen en Lariam slikken. Ook vond ik het wel èrg toevallig dat ze het allebei tegelijk hadden. De mevrouw van het lab moest alleen maar lachen om mij; er was echt geen twijfel mogelijk.
Het probleem was dat ze de behandeling niet konden starten omdat we die ochtend onze wekelijkse Lariampil genomen hadden, ze zouden dan een overdosis krijgen. Dus moesten we tot de volgende ochtend wachten. Daar zaten we dan, met 2 heel zieke meisjes, die met het uur zwakker werden omdat ze niets binnen konden houden en ook van onderen kwam alles eruit. Voordat ze de injectie zouden krijgen, móesten ze wat in hun maag hebben, omdat dat niet nuchter gegeven mag worden. Dat werd een slapeloze nacht, slokje voor slokje, hapje voor hapje. Proberen de koorts wat lager te krijgen en héél veel verschonen en troosten. We moesten veel aan Mees denken die nacht. ‘s morgens om 7 uur kregen ze de eerste injectie. Héél pijnlijk, zielig! Ze moesten er 4; elke 6 uur één.
Maar vanaf dat moment ging het met het uur beter; de koorts zakte en ze konden weer wat binnen houden. Vannacht om 1 uur hebben ze de laatste gekregen. Nu zijn we weer een dag verder en zijn ze vrijwel compleet opgeknapt, ongelooflijk! De hele behandeling, mèt bloedonderzoek èn vitamines om weer aan te sterken kostte ons voor allebei samen 30 Euro. Voor ons is dat niets. Voor hier een maandsalaris. Mijn gedachten gaan dan wel uit naar al die tienduizenden ouders die nèt zoveel van hun kindjes houden, zich nèt zo’n zorgen maken en nèt zoveel angst voelen. Het enige verschil is dat zij niet nèt zoveel geld hebben als wij en dus geen behandeling voor hun kind kunnen betalen. Als ik daaraan denk wordt ik echt verdrietig.
Het maakt ons ook weer dankbaar voor de mogelijkheden die wij hebben en al het goeds in ons leven.

Volgende keer hopelijk weer een vrolijker stukje!
Voor iedereen; héle fijne, gezellige en warme kerstdagen!