HELP!

Bedankt lieve mensen, voor al jullie betrokken en lieve reacties! Het is fijn om te weten dat er zoveel mensen aan ons denken en met ons meeleven!
De meiden zijn weer helemaal de oude! Ze spelen, dansen, zingen en kibbelen er weer vrolijk op los!

In het vorige berichtje beloofde ik een vrolijker stukje, maar dat moet nog even wachten tot de volgende keer……..

De oudste zus van Buna, heeft tot nu toe geen gemakkelijk leven gehad. Ze heeft nooit de mogelijkheid gehad om naar school te gaan, de mannen die haar zwanger hebben gemaakt zijn niet bij haar gebleven, een paar van haar kinderen zijn overleden en een aantal zijn meegenomen door hun vader. We hadden in Nederland al een tijdje niets van haar gehoord, en ook hier konden we haar niet vinden. De rest van de familie wist ook niet waar ze was. Het bleek dat ze uit schaamte voor haar leefsituatie geen contact meer met iemand van de familie had opgenomen. Toen we haar een paar weken geleden eindelijk vonden en op zijn gaan zoeken, zijn we erg geschrokken…….
Ze woont aan de rand van Banjul, in een wijk waarvan ik niet eens wist dat die bestond; een sloppenwijk aan de rand van de mangroven . De mensen leven er tussen het afval, in hutjes van golfplaten, houten planken en karton, met daken van riet en stro. Ze leven van de verkoop van oesters die ze in de mangroven vinden. Ze hebben helemaal níets. Toen we naar huis gingen kregen we nog een bakje gekookte oesters en een (levende) kip mee naar huis. Toen we daar waren kon ik mijn tranen al bijna niet bedwingen, en op weg naar huis heb ik in de auto een potje zitten huilen. Sindsdien is het niet meer uit mijn gedachten en lig ik er ’s nachts regelmatig een tijdje wakker van. Hoe kan ik vrede in mezelf voelen als ik weet dat er familie is die zó moet leven, een neefje met een hongerbuikje en nauwelijks kleren aan zijn lijf. (gelukkig dat we kleren meegenomen hadden!) Terwijl wij in Nederland in een mooi huis zitten, met auto, etentjes, vakanties, kapper en schoonheidsspecialiste. Kasten vol met eten, kleren en andere luxe spullen. Hoe moet ik dat loslaten of accepteren? Móet ik het wel loslaten en accepteren? Soms weet ik het ook allemaal niet meer zo goed.
We doen wat we kunnen en delen wat we hebben. We zijn ook heel dankbaar voor al die lieve mensen die op hún manier een bijdrage leveren en heel wat gezinnen steunen! (afdeling Beek, Mijnheer en Mevrouw Burghouts, Toos en Joke, Pap, Luuk en Andreia, Kitty en Jos, Bar en Kees, Hannie en Loek, thea en Louis, Mary-Ann, Vera en Wim, Annemiek en Igor; Héél, héél erg bedankt voor jullie hulp!)
Maar er zijn nog zó veel mensen die wat hulp kunnen gebruiken!

De mensen die mij kennen weten dat ik hier helemaal niet goed in ben en het ook niet leuk vind om te doen, maar ik doe het nu toch: ik vraag jullie hulp. Misschien zijn er mensen die dit lezen en die het wel met een paar oliebollen, een pakje vuurwerk of een fles champagne minder kunnen doen of nog wat van de eindejaarsuitkering of kerstsbonus over hebben………..
Voor 5 Euro kan een gezin een week eten, of schoenen kopen, of een klamboe, of medicijnen en vitaminen voor de kinderen. Als er mensen zijn die iets willen doen, dan willen Papa of Hilly het eind januari misschien wel mee naar Gambia nemen? Zij kunnen dan op deze web-log laten weten hoe een bijdrage het makkelijkst bij hun terecht komt.
Ik wil natuurlijk niemand iets opdringen, maar alle beetjes helpen!!

Wij wensen iedereen die dit leest het áller, állerbeste voor 2008. We wensen jullie een jaar vol liefde, gezondheid, verwondering, verdraagzaamheid voorspoed, mededogen en plezier!

Barbara, Kees en Cas: een hele goede reis morgen! Wij verheugen ons enorm op jullie komst! Noa; jammer dat we niet kunnen zien hoe groot je bent geworden en wat je allemaal al kunt! Maar je wordt vast erg verwend bij de opa's en oma's!!!