Eindelijk bouwen!

Eindelijk, de eerste steen is er! Niet gelègd, maar wel gemaakt. Hier maak je de ‘blocks’ eerst zelf op de compound, die moeten vervolgens een tijdje drogen en dan kun je gaan bouwen. Deze week zijn er 3 vrachtwagens zand, één vrachtwagen gravel en 75 zakken cement gestort op ons landje. Gisteren zijn de eerste 236 (van de 3000) blocks gemaakt voor de bouw van de muur. Zoals je op de foto kunt zien hebben we het geluk dat de buren van één kant al ommuurd hebben, dat scheelt ons 33 meter, bijna 1000 blocks. Voor de ommuring heb je ongeveer even veel blocks nodig als voor het hele huis. Hier zijn alle compounds ommuurd, vanwege de veiligheid en vanwege het vee dat gewoon overal vrij rondloopt. Het is heel jammer dat zo’n muur de zeewind tegenhoudt, daarom willen we toch proberen om een verdieping op ons huis te bouwen zodat het lekker door kan waaien èn we uitzicht op zee hebben!
We zullen af en toe wat foto’s maken van de vorderingen.

De meiden hebben weer een nieuw kapsel. Deze keer wisten ze heel goed wat ze wilden: héél veel losse vlechtjes, met een lichter kleurtje erdoorheen gevlochten. Ze hebben er ieder 5(!) uur voor moeten zitten, maar het is erg leuk geworden (zie foto). Yara heeft 82 vlechtjes, en Lenna 68.

Op de foto kun je ook zien dat Lenna haar pop Pleuntje op haar rug heeft. Grappig dat kinderen gewoon nadoen wat ze zien. In Nederland wandelt Pleuntje uren mee in de buggy, hier gaat ze natuurlijk op de rug. Als een volleerde Afrikaanse mama gaat Lenna krom staan, slingert haar ‘baby’ op de rug en bindt het vast met doeken. Niemand kijkt ervan op als ze zo over straat loopt omdat het hier normaal is dat meisjes al heel jong hun baby-broertje of zusje op de rug dragen. Aangezien je hier nauwelijks poppen ziet, en al helemaal geen levensechte, bruine zoals Pleuntje, wordt gewoon aangenomen dat het een echte baby is. De verbazing is pas groot als mensen dichterbij komen en de ‘baby’ toch wel akelig stil zien zitten met één armpje omhoog. Echt verbijsterd zijn ze als Lenna de ‘baby’ achteloos op de grond laat kukelen als de doek even niet zo lekker zit en Pleun vervolgens aan een been weer omhoog trekt. We hebben al heel wat afgelachen om de reacties die daarop komen!

Lieve mensen, we willen jullie nog even laten weten dat we veel aan jullie denken. Hoe erg we het hier ook alle 4 naar onze zin hebben, we missen wel veel mensen in Nederland. De kinderen hebben het dagelijks over hun vriendjes, vriendinnetjes, klasgenoten en juffen. Ze kijken naar de foto’s en lezen de afscheidsbriefjes nog regelmatig. Ook de reacties op onze site vinden ze ontzettend leuk! We beseffen doordat we hier zitten nog eens extra goed dat familie en vrienden onvervangbaar zijn!
Heel veel lieve groetjes voor iedereen!!!