Voor het leven getekend?

Hartverwarmend waren jullie lieve reacties op ons vorige bericht! We krijgen er helemaal zin door om naar huis te komen!

Gisteren was een dag die we niet snel zullen vergeten. Onze overbuurmeisjes, Mariama en Entendee, van 4 en 5, waar Yara en Lenna veel mee spelen, waren thuis op de compound. Hun moeder nam net even een douche toen de meisjes een accu ontdekten om mee te gaan spelen. De accu ontplofte en het accuzuur spoot in hun gezicht. Het jongste meisje had brandwonden, maar leek nog redelijk 'geluk' te hebben. Haar oudere zusje was er erger aan toe. Het zuur was in haar oog gekomen. Ze huilde hard. Iedereen stond er in een soort shock omheen. Toen het meisje stopte met huilen, steeds slapper werd en uiteindelijk af en toe wegviel, leek de ernst van de situatie tot de moeder door te dringen. Ze brak en begon hartverscheurend te huilen. Ondertussen zag ik het oogje van Entendee steeds grijzer en doorzichtiger worden en kon alleen maar roepen:'bring her to the hospital!' Het drong nog niet tot me door dat ze geen geld hadden voor het ziekenhuis en de reis ernaartoe. Toen Buna ze verzekerd had dat wij de rekening zouden betalen en dat ze haar naar het ziekenhuis moesten brengen waar ze haar het beste zouden kunnen helpen, vertrokken ze. De buurman stond al klaar met de taxi om ze te brengen. Wij bleven verslagen achter. Yara was naar huis gerend en zat met haar ogen dicht en vingers in haar oren voor de deur. Lenna stond met grote ogen te kijken. Toen ik hoorde dat ze haar naar het Royal Victoria Hospital in Banjul hadden gebracht, verloor ik alle hoop dat ze nog iets aan haar oogje zouden kunnen doen. Ik zie daar alleen maar rijen en rijen wachtende mensen die soms een hele dag op een arts moeten wachten en dan ook nog 's avonds te horen krijgen dat ze de volgende dag maar terug moeten komen. Waarom hadden ze haar niet naar Bijilo Medical Center gebracht, een vrij nieuw ziekenhuis, vlak in de buurt, dat goed aangeschreven staat. Maar wie ben ik om te zeggen dat dat 'beter' is? Omdat het meer lijkt op onze ziekenhuizen? Omdat het er schoner uitziet? Voor de gewone mensen hier is dit ziekenhuis onbetaalbaar, dus denken ze er niet eens aan om daar naar toe te gaan.
Ik kon alleen nog maar denken aan dit mooie kleine meisje dat met haar blinde oog en brandwonden voor de rest van haar leven getekend is. Uren later kwamen ze thuis. De kinderen sliepen eindelijk nadat ze al naar beneden gekomen waren omdat ze er niet van konden slapen. Het ziekenhuis had verband op de wonden gedaan en gezegd dat ze morgen maar terug moesten komen. De dokter die wat van ogen af wist, was er niet.....Toen Buna even bij haar ging kijken zei ze allen maar: 'Ana Yara en Lenna? (Waar zijn Yara en Lenna?) Ik was er echt ziek en kapot van! Op zo'n moment wil ik alleen maar huilen en terug naar Nederland. Dan is het me allemaal teveel, dan roep ik dat ik het niet meer aankan, al die
ellende en armoede.
Maar dan? Terug in Nederland? Kop in het zand en doen alsof we het allemaal niet gezien, gehoord en geroken hebben? Het zit nu in ons hoofd en gaat er niet meer uit!
Kan ik er nog wel tegen wanneer we in Nederland klagen als we een half uurtje bij de huisarts in de wachtkamer moeten wachten omdat hij/zij wat meer tijd en aandacht heeft uitgetrokken voor de vorige patient?Of wanneer we mopperen dat de kipfilet is uitverkocht, de vuilnis te laat wordt opgehaald of de kinderen alweer een dag vrij zijn van school.....
Voor het leven getekend; zou dat ook een klein beetje voor ons gelden.....?